"Here comes the sun - George Harrison"

Lieve mensen....

Ik dacht dat ik inmiddels "iets" van het leven begreep, maar niets is minder waar!

Nog maar veertien dagen geleden was ik het middelpunt, midden in Frankrijk werd ik 50. Nu nog maar twee weken later hier in Schiedam, zo direct naast ons kantoor, is Ida ons middelpunt, ook op een stralende dag.
En zo leek haar leven, een stralende zon. Altijd zo blij, zo vrolijk, zo krachtig en klaar om anderen te helpen. Alles te geven, voor alles en iedereen, in voor- en tegenspoed.

Maar voor de zon, schuift wel eens een wolkje voorbij. Soms werpt het een schaduw over je heen, soms valt de schaduw achter je langs. Vaak, merkt een mens het niet eens, en bleven ook op mooie dagen de wolkjes van anderen jou bespaard. Lang hebben wij allen de zon zien stralen totdat de schaduw ook over ons heen viel. Zonnestralen hebben bij haar geprobeerd binnen te dringen, maar zij waren uiteindelijk niet krachtig genoeg. De schaduw had mijn Ida meegenomen.

Ze was zo eenzaam, niemand, maar dan ook niemand, heeft ook maar enigzins kunnen bevroeden, hoe zeer de eenzaamheid haar opgesloten had. Tijdens de Marathon van Rotterdam, liep ze met veel energie nog de 10 kilometer met haar broer. De volgende dag was ze nog gaan volleyballen het kenmerkte haar leven zo: sport, zwemmen in het bijzonder, spirit in onze relatie en vreugdevolle zaken.

Haar werk was toch zeker ook wel een passie, ondanks enkele twijfels. Ze werkte voor mijn bedrijf -ons evenementenbureau- ; ze was trots op de nieuwe naam "MAXIMUM EVENTS" en tussendoor maakte ze nog een kort uitstapje naar een "grote jongen". Maar uiteindelijk wilde ze toch weer graag aan de Singel blijven. Ze was goed op haar plaats in onze afwisselende en energieke werkomgeving. Ze groeide uit tot een zeer professioneel en ook collegiaal iemand. Ze werd op handen gedragen door haar naaste collega´s, maar ook onze opdrachtgevers konden zich geen betere accountmanager wensen.

Disney on Ice was haar grote project, aangereikt door mij, bracht ze de shows in Nederland tot ongekende hoogte. Ze haalde zelfs de beste resultaten binnen Europa. Het was haar lust en haar werkleven.

Ida was Ida, bekend om haar "Ideetje-Idaatje´s". Haar vriendenkring, in het bijzonder haar studievriendinnen, en haar twee huisgenoten Els en Patrick met wie ze in haar studententijd in Utrecht samenwoonde, brachten haar ook heel veel plezier. Ze genoot met volle teugen van deze fase in haar leven. Ook haar jeugdvriend Joost heeft hier zeker aan bijgedragen. Bijzonder waren nog steeds de maandelijkse meidenavonden, afwisselend bij een van hen thuis of een keer paar jaar een lang weekend in een hotelletje. Ze was ook altijd de vraagbaak voor haar vriendinnen, niets was haar te veel.
Ook voor mij was dit vaak genieten: haar vriendenkring werd al ras mijn vriendenkring en gelukkig waren er ook een paar "senioren" uit mijn omgeving, die haar heel snel adopteerden. De zwemavond op maandag, was haar avond mede door de vaderlijke bijdragen van haar vroegere zwemtrainer.

Reizen was ook een passie, het kon niet ver genoeg gaan en vreemd genoeg zijn. Natuurlijk hoorde daar op een gegeven moment een duikcursus bij, en na het behalen van haar eerste "paddy", was de beer los: ze wilde dieper en dieper.
Gelukkig hebben wij de meeste vakantietrips, al dan niet zakelijk, samen kunnen maken. We maakten korte en langere uitstapjes. Ze vond het ook heerlijk om lekker open in de cabrio te rijden. In de zomermaanden had ze de sleutels vaak al in de vroege ochtend als eerste weggegrist.

De familieband kende pieken en dalen, vaak waren de contacten emotioneel. Ze ging daarom ook vroeg op eigen benen staan. Maar de band is tot op de laatste dag met moeder, broer en ook vader erg sterk gebleven.
Nanda, haar moeder, was de vrouw in haar leven. Lief en leed werd op gezette tijden met veel emotie uitgewisseld en beleefd. Soms werd het beiden te veel en kon ik als min of meer onafhankelijke in diepgaande gesprekken steun geven. Het respect voor elkaar was groot, en ook nu in de moeilijkste fase van ons leven zal dat zo blijven.

Onze relatie kende een zeer onstuimig begin, het leeftijdsverschil was niet het probleem, maar aan de andere woon- en werkomgeving moest ze in het begin wel erg wennen. We maakten dat gewenningsproces wat makkelijker door volop te genieten van het leven, het ontdekken van elkaar en dingen te delen met onze vriendenschare. Serieuze problemen zijn er nooit geweest, maar de laatste 1,5 jaar werd er minder intensief geleefd. Zij twijfelde een beetje, en dat bracht bij mij ook emoties naar boven. Ze werd een volwassen vrouw in haar jaren, maar tegenstrijdig als ze was, bleek haar geest deze fase nog niet goed aan de kunnen. De laatste maanden vielen haar zwaar, maar vaak was ze toch ook weer de ongecompliceerde Ida. Ze strooide zand in ieders ogen en wij waren ons dat niet bewust.
Zon, zee(water) en licht waren haar elementen, tot de laatste week de wolken kwamen. Wij stonden nog in het volle daglicht, maar voor haar was de schaduwzijde van het leven over haar heen gekomen. Een moment van onachtzaamheid.

Ida, jouw zon zal blijven stralen, voor nu en altijd. We blijven naar je kijken, voor nu en altijd.

        

   vorige    volgende